Her gün haberlerde, gazetelerde ve sosyal medyada trafik kazalarından bahsediyoruz. İhbarlar geliyor manşet giriyoruz. “Trafik canavarı yine can aldı!” diye .Sanki bu canavar gökten inmiş de aramıza sızmış gibi davranıyoruz. Oysa gerçek şu ki, trafik canavarı biziz! Direksiyon başına geçen herkes, kuralları çiğneyerek, başkalarının hayatını tehlikeye atarak, hız yaparak, emniyet kemerini takmayarak bu canavarı besliyor.
Trafik kurallarına uymak, bu ülkede bir zayıflık gibi görülüyor. “Kimse yoksa kırmızı ışıkta geçebilirim!”, “Emniyet kemeri mi? Aman, iki dakikalık yol!”, “Radar yok, bas gitsin!” gibi cümleleri o kadar sık duyuyoruz ki, artık normalleşti. Sonuç? Her yıl binlerce ölüm, sakat kalan insanlar, dağılan aileler, kaybedilen hayatlar… Ama işin daha kötüsü, bu hataları yapanların kendini suçlu görmemesi. “Trafik kazası kaderdir!” diyen bir toplumda, hatalar asla düzeltilmez. Oysa kazalar kader değil, bilinçsizliğin sonucudur.
Emniyet kemeri takmak 3 saniyenizi alır ama hayatınızı kurtarır. Hız yapmak belki 5 dakika erken gitmenizi sağlar ama bir hayatı bitirir. Kırmızı ışıkta durmak bir sabır meselesidir ama geçmek bir cinayet sebebidir. Gerçekten bu kadar düşüncesiz miyiz? Birkaç dakika kazanç uğruna, insan hayatını göz göre göre riske atıyoruz.
Devlet elbette trafik cezalarını artırıyor, denetimler yapıyor ama çözüm sadece cezalar değil, zihinlerin değişmesi. Gerçek trafik bilinci, çocuk yaşta başlar. Ama biz çocuklarımızı arabanın ön koltuğuna oturtup hız yapıyoruz, emniyet kemersiz yolculuk ediyoruz. Bu çocuk, büyüdüğünde nasıl bir sürücü olacak?
Sonuç ortada: Türkiye’de trafik canavarı yok, trafik canavarı BİZİZ! Kurallara uymayan, başkalarını tehlikeye atan, sonra da başkalarını suçlayan biziz. Önce bunu kabul edelim, sonra çözüm arayalım!